Zo schrijf je een liefdesbrief als een gepassioneerde soldaat

Valentijnsdag staat weer voor de deur. Ongeacht in welk stadium van een liefdesrelatie jullie je bevinden, kan het lastig zijn om iets te verzinnen voor de universele dag van de liefde.

Als je elkaar net hebt ontmoet, is er de angst dat je iets té standaard koopt. Bloemen, een geurtje, chocolade: het is nooit verkeerd, maar ook nooit perfect. Aan de andere kant van het spectrum loop je het risico dat je net iets te ver gaat met een over-the-top cadeau. Een reis voor twee, nieuwe auto: als het té veel geld kost, dan kom je al snel over als een try-hard.

Misschien zit je al jaren in de relatie en heb je de lijst met romantische gebaren uitgeput, waardoor je met de handen in het haar zit. Sieraden, snoep of een Hallmark-kaart met cliché tekst? Dat is niet wat vrouwen écht willen op Valentijnsdag. Net zoals op alle andere dagen van het jaar gaat het niet om het cadeau, maar om de waardering.

Wat dan wel?

Een herkauwde quote op een dertien in een dozijn-kaartje is simpelweg niet genoeg. Ze willen de woorden horen die recht uit je hart komen. En hoe kan dat beter dan met een aangrijpende én handgeschreven liefdesbrief?

Niets is romantischer en tragischer dan een liefdesbrief die een soldaat naar zijn vrouw stuurt, vlak voordat hij in actie wordt gedood. Het ultieme voorbeeld van zo’n hartverwarmende brief is geschreven door een man genaamd Sullivan Ballou.¹

..als een gepassioneerde soldaat

Ballou was een Amerikaanse soldaat die per direct zijn carrière opgaf en vrijwillig zijn gezin verliet om in dienst te treden bij de Union Army ten tijde van de Amerikaanse burgeroorlog. Een week voor Bull Run, het gevecht waarin hij zou worden gedood, schreef Sullivan de onderstaande liefdesbrief aan zijn vrouw Sarah.

Neem een voorbeeld aan deze soldaat, die in het heetst van de strijd zijn liefde uit aan zijn vrouw. En ervaar hoe de liefde van een echte man klinkt.

14 juli 1861

Washington D.C.

Mijn lieve Sarah:

De aanwijzingen zijn zeer sterk dat we over een paar dagen – misschien morgen – zullen vertrekken. Omdat ik je niet meer zou kunnen schrijven, voel ik me genoodzaakt deze tekst te schrijven die onder je ogen zal komen vallen wanneer ik er niet meer ben.

Onze reis kan een paar dagen duren en vol plezier zijn – en het kan er een zijn van ernstige conflicten en de dood voor mij. Niet mijn wil, maar van God. Als het nodig is dat ik op het slagveld voor mijn land ten onder ga, dan ben ik er klaar voor. Ik heb geen twijfels of een gebrek aan vertrouwen in de strijd waarin ik betrokken ben, en mijn moed stopt of hapert niet. Ik weet hoe sterk de Amerikaanse samenleving nu steunt op de triomf van de regering, en hoe groot onze schuld is aan degenen die ons voorgingen door het bloed en het lijden van de revolutie. En ik ben bereid – volkomen bereid – om al mijn vreugden in dit leven neer te leggen, zodat ik kan helpen deze regering te handhaven en die schuld te betalen.

Maar, mijn beste vrouw, ik weet dat ik met mijn eigen vreugde bijna al die van jou opgeef, en ze vervang door zorgen en verdriet. Terwijl ik zelf jarenlang de bittere vrucht van de weeshuizen heb gegeten, bied ik het aan mijn lieve kleine kinderen aan als hun enige voedsel. Is het zwak of oneervol, dat terwijl de vlag van mijn doel kalm en trots in de wind zweeft, ik fel worstel tussen voor mijn grenzeloze liefde voor jou, mijn lieve vrouw en kinderen en, hoewel nutteloos, met mijn liefde voor het land?

Ik kan je mijn gevoelens niet beschrijven op deze kalme zomernacht, wanneer tweeduizend mannen om me heen slapen, velen van hen misschien genietend van de laatste nacht, vóór die van de dood. En ik, wantrouwend dat de Dood achter me sluipt met zijn fatale pijl, spreek tot God, mijn land en met jou.

Ik heb ijverig gezocht, en vaak vanbinnen, naar een verkeerd motief om het geluk van degenen van wie ik hou in gevaar te brengen en ik kon er geen vinden. Een zuivere liefde voor mijn land en principes hebben vaak gepleit voor het volk en “de naam van eer dat ik meer liefheb dan een vrees voor de dood” hebben me opgeroepen en ik heb gehoorzaamd.

Sarah, mijn liefde voor jou is onsterfelijk, het lijkt me aan je te binden met machtige kabels die niemand anders dan de almachtige zou kunnen breken; en toch komt mijn liefde voor het land als een sterke wind over me heen en draagt me met al deze kettingen naar het slagveld.

De herinneringen aan de gelukzalige momenten die ik met je heb doorgebracht kruipen over me heen en ik voel me heel dankbaar voor God en voor jou dat ik er zo lang van heb genoten. En het is moeilijk voor mij om ze op te geven en de hoop van een toekomst te verbranden, als God het wil, hadden we misschien nog samen geleefd en liefgehad en zagen we onze zonen opgroeien tot een eervolle mannelijkheid om ons heen.

Ik heb maar een paar kleine claims op de Goddelijke Voorzienigheid, maar iets fluistert me – misschien is het het zwoele gebed van mijn kleine Edgar – dat ik ongedeerd naar mijn geliefden zal terugkeren. Als ik dat niet doe, mijn beste Sarah, vergeet dan nooit hoeveel ik van je hou, en wanneer mijn laatste adem ontsnapt op het slagveld, zal het je naam fluisteren.

Vergeef mijn vele fouten en de vele pijnen die ik je heb veroorzaakt. Hoe gedachteloos en dwaas ben ik vaak geweest! Hoe graag zou ik met mijn tranen elke kleine vlek op je geluk wegspoelen en worstelen met al het ongeluk van deze wereld, om jou en mijn kinderen tegen kwaad te beschermen. Maar ik kan het niet. Ik moet je vanuit het geestenland aanschouwen en dichtbij je zweven, terwijl je de stormen bestookt met je kostbare kleine vracht en met droevig geduld wacht tot we elkaar niet meer ontmoeten.

Maar, o Sarah! Als de doden terug naar deze aarde kunnen komen en ongezien om hen heen kunnen vliegen die ze liefhadden, zal ik altijd in je buurt zijn; op de heldere dag en in de donkerste nacht – te midden van je gelukkigste scènes en somberste uren – altijd, altijd; en als er een zacht briesje op je wang is, zal het mijn adem zijn; of als de koele lucht langs je kloppende slaap waait, zal het mijn geest zijn die voorbijgaat.

Sarah, treur niet om mijn dood; denk dat ik weg ben en op je wacht, want we zullen elkaar weer ontmoeten.

Wat mijn kleine jongens betreft, ze zullen groeien zoals ik heb gedaan, en zullen nooit de liefde en zorg van een vader kennen. Kleine Willie is te jong om me nog lang te herinneren, en mijn blauwogige Edgar zal mijn dollen met hem meenemen in zijn zwakste herinneringen aan zijn jeugd.

Sarah, ik heb onbeperkt vertrouwen in je moederlijke zorg en de ontwikkeling van hun persoonlijkheden. Vertel mijn twee moeders, van beide kanten, dat ik Gods zegen op hen roep. Oh Sarah, ik wacht daar op je! Kom naar mij toe en leid mijn kinderen ernaartoe.

Sullivan